"Η δημοκρατία του λαού, του τραπεζίτη, του ιδιοκτήτη, της Δεξιάς, της Αριστεράς, της αστυνομίας, του Αριστοφάνη, του Ελύτη, του Θουκυδίδη, του αντάρτη, του νεομάρτυρα, του τοκογλύφου, της τηλεόρασης, της Χούντας και της διαφθοράς, της διαφάνειας, της ασυλίας και της κομματοσαπίλας, της πείνας, της υποτέλειας και της κατοχής, της Siemens της μίζας και του Δημοσίου, του δικομματισμού, του Παπανδρέου και του Καραμανλή, του αφελληνισμού, της φοροδιαφυγής, της ατιμωρησίας, η... ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ".

Το νέο βιβλίο του Κώστα Ζουράρι για την Ελληνική Δημοκρατία αποτελεί ουσιαστικά ένα διάλογο με εταίρους/συν-πολίτες του, για το δημοκρατικό καθεστώς μετά την λεγόμενη "μεταπολίτευση", την πτώση της Χούντας. Με συνεχείς αναδρομές στην πρώτη μεταπολίτευση του εμφυλίου 1946-1949, συμβάλει στην κατανόηση για την δεύτερη μεταπολίτευση της χώρας.

Ο διάλογος προέκυψε αβίαστα κατά το πλατωνικό πρότυπο με συγγένεια των διαλόγων "Γοργία - Μέμνονα" και "Πολιτικών". Οι διάλογοι επιμένουν στην διαλυτική παρουσία του μετά την μεταπολίτευση δικομματισμού και στις παρενέργειες-παράπλευρες ζημίες που προκάλεσε στην οργάνωση του κράτους, στην αδιαφάνεια που καταλήστεψε τα ασφαλιστικά ταμεία, στον άκρατο πλουτισμό της ολιγαρχίας επαγγελματιών πολιτικών προμηθευτών του δημοσίου και της συνδικαλιστικής ολιγαρχίας.

Εκτός από την κοινωνική, πολιτική και ιστορική αναφορά προτείνεται αναδρομή στην κεντρική εύρεση του ελληνικού πολιτισμού, την αυτοκυβέρνηση, αλλιώς άμεση δημοκρατία, όπως αυτή λειτούργησε από την αυγή Ιλιάδας μέχρι το τέλος της Τουρκοκρατίας. Αυτό το εξαιρετικό φαινόμενο ανήκει στη φύση των Ελληνικών θεσμών και επομένως είναι ευκολότερο για μας να προστρέξουμε προς αυτή την προοπτική.

Επιστημονική και πραγματολογική εργαλειοθήκη για τους διαλόγους προσέφερε η Ιλιάδα, ο Αριστοφάνης, ο Αριστοτέλης, ο Θουκυδίδης, οι Πατέρες της Εκκλησίας, το δημοτικό τραγούδι μέχρι τους Ελύτη και Σεφέρη.